Αριάδνη*

χάνομαι στους δαιδαλώδεις δρόμους του μυαλού σου
εαυτέ μου
ψάχνω την άκρη του μίτου
κι όλο την ακούω να φωνάζει
να γυρίσω πίσω, μη χαθώ
και με βρουν τα τέρατα πριν από κείνη

μα εγώ ψάχνω απεγνωσμένα
κι ο διάβολος πουθενά
δε μου κάνει τη χάρη
πες μου
που να πουλήσω τώρα την ψυχή μου;

μαθήματα τοξοβολίας *

κι όλο βλέπω να έρχονται καταπάνω μου βέλη
το ίδιο παιχνίδι πάλι παίζεις
μα μήλο στο κεφάλι μου απάνω πια δεν έχω
κι έτσι μονάχα τον αέρα σκίζεις
μάθε πια να σημαδεύεις
να ησυχάσουμε

θα παραδωθώ μια μέρα στις πληγές μου
και θα αφήσω τα σκουλήκια να με φάνε
να δούμε τι σόι λουλούδια θα φυτρώσουν
απ' τις σάρκες μου

κι η φύση λέει κύκλους κάνει
ανακύκλωση
κι εγώ ανακυκλώνομαι στις ίδιες σκέψεις
αρχή δεν υπάρχει ούτε τέλος
μονάχα μέση
κι έτσι είμαστε καταδικασμένοι
ποτέ μας να μη φτάνουμε

ώρα θανάτου *

Μένω εδώ
ξαπλωμένη στα κρύα πλακάκια

Απόψε ξέχασες να με δέσεις
στο ανατομικό σου τραπέζι
και τα χειρουργικά σου εργαλεία άχρηστα
αφού πλέον με σκάβεις με τα χέρια

γύρω το αίμα απλώνεται
κυλάει μέσα στους αρμούς

Δεν γυρνάει πίσω το ποτάμι
Τίποτα δεν γυρνάει πίσω

Και τίποτα δεν έκοψες στη μέση
όλα σε περιττά κλάσματα
δύο τρίτα, τρία τέταρτα
εφτά δάχτυλα στα χέρια

Και το σύμπαν αδιαφορεί
Τα αστέρια κανείς δεν τ' άναψε απόψε
και πώς να δεις να κάνεις τη σωστή τομή

Κλείνεις τα μάτια
παίρνεις συκώτια κι έντερα
και κουνάς αδιάφορα το χέρι
σε έναν αλλόκοτο χαιρετισμό
"Κλείστε την"

Είναι σκληρό το πάτωμα
Αντίο.

*how long and how far

Πόσες λέξεις λες να έχουν μείνει

ακόμα άγραφες;

Παράταχθηκαν

σαν στρατιωτάκια ξύλινα

μπροστά στις φλόγες

Πόσες ανάσες λες να έχουν μείνει

ακόμα για ζωή;

Πεισματικά κι ασθενικά

μέσα από μάσκες οξυγόνου

Μια σπίθα αρκεί

για τη μεγάλη έκρηξη

ας είναι

θ' αναψω άλλο ένα τσιγάρο

Πόσες νύχτες λες να έχουν μείνει

ακόμα ατελείωτες;

Αφού οι ώρες περνάνε

γιατί δεν ξημερώνει;

Πόσα "μου λείπεις" ακόμα να μασήσω

να τα καταπιώ

να κολλήσουν στο λαιμό μου

Πόσες φορές ακόμα να χαράξω

στους τοίχους τ' όνομά σου;

Για να δεις πως μάτωσαν τα χέρια μου

Πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτό τ' αστείο;

Έλα

γέλα, να τελειώνουμε

παύσεις τετάρτου *

Τις μείζονες πώς να στις τραγουδήσω;

αφού με καταδίκασες για πάντα

μέσα στις ελάσσονες να ζω

χωρίς εσένα

Και τα χρώματα

δεν ξεχωρίζω το κόκκινο απ' το μάυρο

αφού όλο το λευκό το πήρες μαζί σου