tiempo.. *

Τι νόημα έχει να συνεχίζεις να ψάχνεις

αφού ο,τι βρίσκεις το αφήνεις

να χαθεί

τί θλίψη στα μάτια σου

γεμάτα χώματα και λάσπες

σύρθηκες

γονάτισες

κι ο χρόνος σε τραβάει 

σε έχει δέσει με λουρί

απ' το λαιμό

σήκω

κάτσε

κάνε βαρελάκι

και ξέχνα

γλέιφε πληγές κάθε μέρα

μέχρι να ξεραθεί το αίμα

ή μέχρι να αρχίσει να σου αρέσει η γεύση

μετά είναι πιο εύκολο να φας τον εαυτό σου

ολόκληρο

χωρίς δισταγμό

με μια χαψια!

bang bang*

Εκεί στην πόρτα στεκόσουν
στην έξοδο
στην πύλη
στο σημείο που δεν έχει γυρισμό

Κι εκεί ακόμα δειλή
μην τύχει μια φορά και φύγω πρώτος
πάντα εσύ

Κι ύστερα λες τ' αντίο είναι σκληρό

Τι σε πείραξε αγάπη μου;
η λέξη;
ποιο γράμμα της σου φάνηκε ασήκωτο;

ίσως να ήτανε το Άλφα
όπως ξαφνικά με άδειασες
σαν τασάκι με αποτσίγαρα
με κάπνισες, τσιγάρο απαγορευμένο
ευχαριστήθηκες
γέμισες τα πνευμόνια σου
κι ύστερα στάχτες

ή πάλι μπορεί και να ήταν το Ταυ
γιατί οι ταμπέλες σε τρομάζουν
και φοβάσαι τους τίτλους
τους τίτλους τέλους ή ταυτότητας

μα τελικά νομίζω το Σίγμα είναι αυτό που δε μπορείς
γιατί είναι Σίγμα τελικό

μα τι λέω;
δεν υπάρχει Σίγμα στο αντίο
ή μήπως υπάρχει;

Αριάδνη*

χάνομαι στους δαιδαλώδεις δρόμους του μυαλού σου
εαυτέ μου
ψάχνω την άκρη του μίτου
κι όλο την ακούω να φωνάζει
να γυρίσω πίσω, μη χαθώ
και με βρουν τα τέρατα πριν από κείνη

μα εγώ ψάχνω απεγνωσμένα
κι ο διάβολος πουθενά
δε μου κάνει τη χάρη
πες μου
που να πουλήσω τώρα την ψυχή μου;

μαθήματα τοξοβολίας *

κι όλο βλέπω να έρχονται καταπάνω μου βέλη
το ίδιο παιχνίδι πάλι παίζεις
μα μήλο στο κεφάλι μου απάνω πια δεν έχω
κι έτσι μονάχα τον αέρα σκίζεις
μάθε πια να σημαδεύεις
να ησυχάσουμε

θα παραδωθώ μια μέρα στις πληγές μου
και θα αφήσω τα σκουλήκια να με φάνε
να δούμε τι σόι λουλούδια θα φυτρώσουν
απ' τις σάρκες μου

κι η φύση λέει κύκλους κάνει
ανακύκλωση
κι εγώ ανακυκλώνομαι στις ίδιες σκέψεις
αρχή δεν υπάρχει ούτε τέλος
μονάχα μέση
κι έτσι είμαστε καταδικασμένοι
ποτέ μας να μη φτάνουμε

ώρα θανάτου *

Μένω εδώ
ξαπλωμένη στα κρύα πλακάκια

Απόψε ξέχασες να με δέσεις
στο ανατομικό σου τραπέζι
και τα χειρουργικά σου εργαλεία άχρηστα
αφού πλέον με σκάβεις με τα χέρια

γύρω το αίμα απλώνεται
κυλάει μέσα στους αρμούς

Δεν γυρνάει πίσω το ποτάμι
Τίποτα δεν γυρνάει πίσω

Και τίποτα δεν έκοψες στη μέση
όλα σε περιττά κλάσματα
δύο τρίτα, τρία τέταρτα
εφτά δάχτυλα στα χέρια

Και το σύμπαν αδιαφορεί
Τα αστέρια κανείς δεν τ' άναψε απόψε
και πώς να δεις να κάνεις τη σωστή τομή

Κλείνεις τα μάτια
παίρνεις συκώτια κι έντερα
και κουνάς αδιάφορα το χέρι
σε έναν αλλόκοτο χαιρετισμό
"Κλείστε την"

Είναι σκληρό το πάτωμα
Αντίο.