I can't control myself*

Παντού σκισμένα χαρτάκια
post-it, αποδείξεις
χαρτάκια από τσιγάρα

σταμάτησα να γράφω
ή τα γράφω και τα σκίζω
ψάχνω να βρω τον εαυτό μου
πάλι

που τον αφήνω κάθε φορά
πώς τον χάνω
που τον παρατάω
τον ξεχνάω

κάποτε είχα μια φωνή μες στο κεφάλι μου
τώρα έχω τρεις
μία που λέει ότι είμαι συνέχεια λάθος
μία που λέει ότι έχω δίκιο
και μια που κάνει το διαιτητή 
και προσπαθεί να βγάλει άκρη
να δώσει κίτρινες και κόκκινες κάρτες

φοβάμαι πως αν αφεθώ 
κάτι θα με καταπιεί
κι έτσι είμαι συνέχεια σε εγρήγορση
οι αισθήσεις τεταμένες

κάτι πάει λάθος στον τρόπο που σκέφτομαι
ή ίσως κάτι πάει υπερβολικά σωστά
δεν πρέπει να σκέφτομαι τόσο

να το πάλι
τρεις φωνές
και δεν υπάρχει άκρη σ' αυτό το κουβάρι

κι αυτός ο λύκος που είχα μέσα μου;
θυμάσαι;
γέννησε
και ψάχνει να ταίσει τα μικρά του
του δίνω σάρκα και αίμα απο μένα

ως πότε;

ερωτήσεις δίχως τέλος*

Μέσα σε δυο μήνες μεγαλώσαμε κατά δέκα χρόνια
Γίναμε ρολόγια καλοκουρδισμένα
οι λεπτοδείκτες τρέχουν και μονάχα η λογική προλαβαίνει να τους ακολουθήσει
Το συναίσθημα έμεινε πίσω στη στροφή

Πώς περνάει έτσι ανελέητα ο χρόνος
πώς δε ντρέπεται να μας προσπερνάει έτσι

Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις αυτό που θέλεις πραγματικά;
Και πότε γίνεσαι εγωιστής;
Πότε θύτης και πότε θύμα;

Πότε έγινα εγώ και τα δύο;
Πώς άφησα τον εαυτό μου να καταλήξει εκεί;
Πότε επιτέλους θα βρω λίγη γαλήνη και θα μπορέσω να μείνω εκεί ευτυχισμένη
χωρίς να ψάχνομαι για δυσκολίες και δάκρυα;

Ποιος με καταδίκασε σε αυτό το ατέλειωτο θέατρο..
ποιος εαυτός με τιμωρεί
και γιατί παλεύουν όλοι μεταξύ τους..

Γιατί κανείς δε μ' αφήνει να ησυχάσω;

Κάνω σα μικρό παιδί με τα τόσα μου γιατί και πως
σα μικρό παιδί εγκλωβισμένο σε ένα ενήλικο σώμα
χωρίς την πολυτέλεια να τρέχει, να παίζει, να πέφτει
κι αντί να κλαίει, να γελάει

Μακάρι να σκούριαζε η αλυσίδα του ποδηλάτου μου
μα τώρα πια σκουριάζει η αλυσίδα του μυαλού μου
και σκοντάφτω συνέχεια στις λασπωμένες σκέψεις μου

Τώρα πια η κάθε πτώση μου στοιχίζει δυο μελανιές στα γόνατα και μία στην καρδιά..

*nothing wrong_all fine

Μου λείπει ο μελαγχολικός εαυτός μου
Και φοβάμαι να το πω

Μου λείπει λίγο κι ο πόνος, τα δάκρυα
Η κάθαρση

Δεν είμαι ακέραια
Άλλωστε δεν είμαστε αριθμοί για να είμαστε ακέραιοι

Μάλλον είμαι το πηλίκο μιας ατελούς διαίρεσης
Τα δεκαδικά μου ψηφία χάνονται στο άπειρο

Ποιος είναι όμως ο διαιρέτης; Και ποιος ο διαιρετέος;
Και το υπόλοιπο; Αυτό που μένει, τι είναι;

you 've set me free*

Άλλη μια Κυριακή ξημέρωσε

Ανοίγω τα μάτια κι είσαι ακόμα δίπλα μου

Ακόμα να σβήσει αυτό το όνειρο

Αλλη μια Κυριακή περνάει και χάνεται στο χρόνο

Πες μου, πως εκανες τις Κυριακές να πονανε λιγοτερο;

Πες μου, πού το βρήκες αυτό το μυστικό που το ψάχνω χρόνια;

Αλλη μια Κυριακη τελειώνει

Ξαπλώνω κι είσαι δίπλα μου

Κλείνω τα μάτια, τα ανοίγω άξαφνα κι εσύ ακόμα εκεί

Κοίτα να δεις που ήρθε η στιγμή, που ευχήθηκα να μην ξημερώσει η Δευτέρα..

you make me feel*

Μ' αρέσει όπως με κοιτάς
αυτές τις νύχτες που ουρλιάζουν οι λύκοι
και παλέυουν πάνω στα ξέστρωτα κρεβάτια

Παλεύει το χθες με το αύριο
βλέπω τους δαίμονες 
που μάχονται στα μάτια σου

Σε κερδίζω στο τώρα
κι ύστερα σε χάνω στο μετά

Μ' αρέσει όπως ψιθυρίζεις τ' όνομά μου
αυτήν την ώρα του λυκόφωτος
έκανες τους λύκους να σωπάσουν

Όχι για πάντα
μα για τώρα

Για τώρα μόνη μουσική οι ανάσες
κοφτές και γρήγορες

Κάθε φορά είν' η πρώτη φορά
Και κάθε φορά είν' η τελευταία φορά

Είδες;
έγραψα κι εγώ για σένα
Πολυδούρη και Καρυωτάκης ενός σύγχρονου κόσμου..